و همکاران، 2006). بنابراین، برخی از شیوع عظیمی از ات جنگل جنگل درختان ممکن است به رانندگان آب و هوایی مربوط باشد (Raffa و همکاران، 2008). صرف نظر از مکانیزم دقیق، دیسپرس اغلب یک فرایند غیر خطی است؛ این می تواند به طور ناگهانی در مقیاس منطقه ای ظاهر شود، زمانی که شرایط آب و هوایی از آستانه فیزیولوژیکی گونه های درختی تحمل یا شیوع آفات ات می شود (آلن، 2007).
بسیاری از گزارش ها افزایش مرگ و میر جنگل را به ترکیبات مختلفی از شرایط خشک و یا گرم قابل توجه، مانند خشکسالی در مناطق گرمسیری از رویدادهای شدید النیکو در سال های 1988 و 1997-1998، گرمایش مداوم و خشکسالی گسترده در بسیاری از مناطق غرب آمریکای شمالی از زمان 1990s و موج گرما شدید و خشکسالی تابستان 2003 در غرب اروپا.
الگوهای جهانی جنگل های اخیر جنگل
مرگ و میر جنگل در ارتباط با خشکسالی اخیرا از همه قاره های جنگل (شکل، ص 46) و از انواع جنگل های مختلف و مناطق آب و هوایی مستند شده است. دودکش جنگل معمولا در حاشیه جغرافیایی یا ارتفاعی یک نوع جنگل یا گونه های درختی (Jump، Hunt و Peñuelas، 2006) گزارش می شود، احتمالا نزدیک به آستانه تاریخی مناسب بودن آب و هوا، که در آن حساس ترین پاسخ به تغییرات آب و هوایی انتظار می رود.
برخی از نمونه های مرگ و میر جنگل ناشی از آب و هوای آب و استرس گرما از سال 1970 بر اساس بررسی جهانی بیش از 120 نمونه مستند (Allen et al.، 2009) در جدول ارائه شده است. در حالیکه در مناطق نیمه خشک که درختان نزدیک به سطوح فیزیولوژیکی خشکی برای رشد گیاهان جنگلی هستند (به عنوان مثال Fensham،
Fairfax and Ward، 2009)، واضح است که خشکسالی و استرس گرما ناشی از آب و هوا، بالقوه است که موجب مرگ جنگل در طیف وسیعی از انواع جنگل و جنگل در سراسر جهان شود. نمونه هایی از جنوب اروپا (Peñuelas، Lloret، Montoya، 2001؛ Breda et al. 2006) و همچنین در جنگل های معتدل و غربی در غرب آمریکای شمالی، که در آن در دهه های اخیر میزان مرگ و میر ناشی از آن افزایش یافته است (ون منگم et al.، 2009) و مرگ گسترده ی بسیاری از گونه های درخت در انواع مختلف جنگل از سال 1997 به طور قابل توجهی بیش از 10 میلیون هکتار تأثیر داشته است (Breshears et al.، 2005؛ Raffa و همکاران، 2008).